Het was voor mij een totaal raadsel hoe het zou voelen, die eerste keer reiki. Stef had het me al verschillende keren proberen uitleggen maar de conclusie was steeds hetzelfde : “je zal het moeten voelen.”
Een lange tijd wilde ik heel graag maar had ik steeds het gevoel dat ik werd tegen gehouden. Het werd dus verschillende keren uitgesteld. Ik was ook een beetje bang. Ik had het gevoel dat ik voor de eerste keer een joint zou gaan smoren en ik enkel maar kon gokken naar hoe het zou gaan voelen. Controle loslaten. Het voelde ongelooflijk eng.
Op een gegeven moment voelde zowel hij als ik dat ik er klaar voor was. Dit was de periode waarin hij eventjes niet actief werkte als energetisch therapeut. De periode waarin Stef zijn huis verkocht en hij bij mij in een inimini huisje kwam wonen waar amper ruimte was voor de (plus) kinderen, laat staan ruimte voor een praktijk waarin mensen behandeld konden worden. We improviseerde een behandelruimte. Terwijl hij zichzelf en de ruimte voorbereidde zat ik zenuwachtig en héél benieuwd te wachten in de zetel tot hij mij naar boven riep.
“Je moet niks doen, gewoon gaan liggen. Ik leg mijn handen op verschillende plaatsen op uw lichaam en je zal het wel voelen. Het is oké, het komt goed.” Dus ik ging liggen. En zoals gezegd legde hij zijn handen in verschillende posities op mijn lichaam. En zoals gezegd voelde ik …
vanalles.
Wat mij vooral is bijgebleven is dat ik verschillende beelden zag doorheen de behandeling. Ik zag hoe een getekende versie van mezelf een hart vast hield. Ik brak het in stukken en gaf aan de kinderen rondom mij een stukje van mijn hart. Eén stukje gaf ik af en diezelfde seconde veranderde dat kind in een hartje met vleugels en vloog weg. Het ging ongelooflijk snel. De tranen rolde over mijn wangen.
- Dat was Mia. Dag Mia <3 -
Een ander beeld was hoe mijn overleden vader aan de overkant van een wei met lang gras naar mij stond te kijken. - Dag pap <3 - Het waaide en ik had het gevoel dat hij mij iets wilde zeggen maar ik zou hem toch niet kunnen verstaan, hij was veel te ver weg. Doorheen de behandeling kreeg ik verschillende beelden te zien, het schoot van hier naar ginder en ik kon er weinig uit opmaken maar ik voelde héél hard. Telkens zag ik flitsen van ons pap die steeds dichter bij kwam. Toen hij op enkele meters afstand van mij stond, stond er een klein meisje met donkere haren voor hem. Ze was verlegen dus hij gaf haar een klein duwtje. “Ga maar” zei hij tegen haar. - Dat was ons Merel. Hey Merel <3 -
De beelden volgden elkaar weer verder op, het ene al wat duidelijker dan het andere, het ene al wat geruststellender dan het ander. Ik voelde hoe mijn lijf werkte en reageerde. Tegen het einde van de behandeling stond ons pap voor mijn neus. Ik pakte hem vast. Terwijl ik hem knuffelde hoorde ik Stef in de verte zeggen: “ Je mag rustig terug komen.” Ik kneep mijn ogen dicht want ik wilde nog verder knuffelen. Ik wilde het beeld terug halen, het gevoel terug halen. Maar dat lukte niet. Ik werd wakker en voelde dat ik gedragen werd door de warmte en nabijheid van Stef. – Hoi en dank u <3 -
Wow. Wat was dat? Een beetje woozie en heel erg blij en dankbaar voor alles wat ik gevoeld heb. Een tikkeltje emotioneel en veel vraagtekens. Ik bleef zitten met een moe maar heel erg gelukzalig gevoel. Anders dan dat kan ik het niet omschrijven.
Zo’n sessie werkt nog 21dagen na. Vooral de eerste dag heb ik niets anders gedaan dan naar de wc gelopen. (Ge moet goed drinken want ge plast uzelf voorbij 😊) Ik begon spontaan terug te schrijven, over zaken waarvan ik dacht dat ik ze al lang verwerkt had, over vragen die ik mezelf stelde over beelden en dingen die ik voelde tijdens de behandeling. Ik ging (onbewust) aan de slag met alles wat was losgewerkt. En geloof het of niet. Na twee maanden kreeg ik hét telefoontje van Vero, m'n fertiliteitsverpleegkundige: “Proficiat Inge, je bent zwanger.” (Hey baby, hey lieve Merel <3)
Reactie plaatsen
Reacties