Hypnose..
Een woord dat spreekt tot de verbeelding. Een woord of beter gezegd, techniek of therapie, waarbij mensen ook steeds een mening klaar hebben. Degene die zeggen dat ze er niet in 'geloven' wil ik ook geen eten geven..
Maar ’t heeft niks te maken met geloven. Hypnose is real.
Ale, het heeft wél te maken met geloven. Want als jij gelooft dat het niet kan, gaat het ook niet lukken. Als je het echt graag wil, zal je onder hypnose gaan. Da’s duidelijk.
En ’t is de moeite! Neem het van mij aan 😊
Zelf stond ik bij aanvang ook wel wat sceptisch maar vooral nieuwsgierig tegenover deze therapievorm. Stef zijn enthousiasme was (en is nog steeds) eindeloos. Het maakte mij erg benieuwd maar er heerste ook een zeker gevoel van wantrouwen.
Nee, ik was niet bang dat hij mij te kakken zou zetten en mij in een kakelende kip zou veranderen. Maar toch voelde ik weerstand.
Wanneer ik dit meer ging onderzoeken bij mezelf, vanwaar dit gevoel kwam, kwam ik er achter dat dit voornamelijk te wijten was aan het gevoel te hebben totaal overgeleverd te zijn aan iemand anders. En de angst dat dit misbruikt zou kunnen worden.
(Da’s mijn rugzak, heeft uiteraard niets met Stef te maken 😉 )
Hoe meer ik Stef enthousiast hoorde vertellen, hoe kleiner het wantrouwen werd en hoe groter de nieuwsgierigheid.
Hij had mij er van verzekerd :
“JIJ blijft controle hebben, jij kan ten allen tijde zélf beslissen om uit de hypnose te komen.”
Na één week won mijn nieuwsgierigheid.
Hij zette mij op een stoel tegenover hem. De positie waarin ik moest gaan zitten moest perfect zijn.
Één cm naar links, een beetje naar voor, handen op de knieën,..
Hij begon te praten. Af en toe dacht ik “ale, wat zegt hij nu weer.”
(Stef weet altijd wat ‘vreemde’ woorden in zijn zinnen te gooien en het vage hypnotische taalgebruik moedigt zoiets alleen maar aan.. Nog een reden meer waarom dit op z’n lijf geschreven is.)
Dus voila, ik zat daar. Ik bedacht mij van alle dingen terwijl hij tegen mij zat te praten en *bam* zonder ik het goed en wel door had waren mijn ogen dicht.
Ik moest er zelfs van giechelen. Dit was zo anders dan ik verwacht had. Ik moest lachen omdat ik mezelf van ‘staat’ voelde veranderen.
Ik kón nog giechelen en ik kón nog zeggen “hihi ik voel dat!”.
Het was dus vanaf de eerste seconde heel duidelijk:
ik had controle.
Ik hoorde hem nog zeggen :
“laat het maar toe, je moet er niet tegen vechten. Je moet je ook niet afvragen of het dit nu is.”
En dat was een goeie, dat was hetgeen ik nodig had om er helemaal in mee te gaan. Ik volgde wat hij zei en ik voelde me effectief steeds dieper wegzakken. Letterlijk.
Want intussen hing mijn kop op half zeven en voelde ik me steeds meer naar voren zakken. Ik vroeg me af of de manier waarop ik op mijn stoel hing wel goed zou zijn voor mijn nek.
Maar het interesseerde mij eigenlijk niet.
Het was allemaal goed.
Het was een zalig gevoel.
Toen ik merkte dat hij mij weer uit de hypnose zou gaan halen baalde ik.
Ik wist wat er ging gebeuren en ik wilde eigenlijk echt nog niet. Ik wilde zo graag nog in die diepe ontspanning blijven hangen. ’t Was daar goed.
Ik wilde het hem zeggen, ik voelde ook dat het perfect mogelijk was om mij bijvoorbeeld recht te zetten op m’n stoel, of tegen hem te zeggen dat ik nog niet wilde stoppen. Maar ik deed het niet, want het was allemaal, helemaal goed zo.
“Da voelt goed eh”
En ik giechelde.
-> Ben jij ook nieuwsgierig geworden? Ben jij ook benieuwd om eens te ervaren hoe het voelt om in zo een diepe ontspanning te zitten?
Boek dan snel een afspraak, en kom er vanzelf achter
Reactie plaatsen
Reacties